درباره ما
وضع رویه‌های عرفی و قوانین در محدوده تاثیر جوامع، از سالیان دور به صورت‌های مختلف و به عنوان سازوکاری برای تنظیم مناسبات اجتماعی و از جمله مدیریت منابع آب مطرح و مورد توجه بوده و با توسعه جوامع و پیچیده‌تر شدن مناسبات و تشکیل نهادهای اجتماعی واسطه صورت‌های تکامل‌یافته‌ای پیدا کرده است. در تاریخ معاصر کشور ایران قدیمی‌ترین قوانین مربوط به منابع آب در قالب موادی از قانون مدنی مصوب سال 1307 ارائه گردیده است. پس از آن «قانون آب و نحوه ملی شدن آن» (مصوب 1347) علاوه بر آنکه به خارج‌ساختن مالکیت منابع آب از حالت خصوصی اقدام نمود، به علت ملی‌بودن آب، دولت را به‌عنوان نماینده اجتماع و متکفل امر سامان‌دهی بهره‌برداری از آب‌های مختلف کشور تعیین نمود. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، «قانون توزیع عادلانه آب» (مصوب 1361) نخستین قانونی بود که مشخصاً به مسأله آب پرداخته و قوانینی را در ارتباط با مدیریت و بهره‌برداری از منابع آب وضع نموده است که تا به امروز نیز جامع‌ترین قانون در حوزه منابع آب محسوب شده و بدان استناد می‌گردد.
با گذشت زمان و تغییر نگاه به آب از منبعی بی‌پایان و در اختیار همگان به یک سرمایه محدود و نیازمند صیانت و همچنین جایگاه و نقش منابع آب در توسعه متوازن و پایدار بخش‌های مصرف‌کننده و در تعامل با محیط‌زیست، ضرورت تدوین قانونی جامع که بتواند ابزاری موثر برای اعمال حاکمیت کارآمد بر منابع آب باشد، بیش از پیش نمایان شده است.
در همین راستا، تلاش‌هایی برای تدوین «قانون جامع آب» از اوایل دهه 80 آغاز شده و تا به امروز ادامه یافته است و در حال حاضر نیز بازنگری و به‌روزرسانی پیش‌نویس‌های این قانون با بهره‌گیری از دیدگاه‌های صاحب‌نظران، خبرگان، کارشناسان مستقل و نمایندگان سازمان‌ها و دستگاه‌های ذی‌ربط، در دست انجام است.